Van Gogh NP wandelroute Helvoirt

Misschien klinkt het raar uit de mond van een Brabantse, maar ik wist echt niet wat ik van Helvoirt moest verwachten. Sterker nog, ik had geen idee dat ook hier voetstappen van Van Gogh liggen. Tijdens de Van Gogh wandelroute Helvoirt wordt mijn kennis kilometer na kilometer bijgespijkerd.

Eva Hopstaken woont in Breda, is dol op reizen en wandelen en daar schrijft ze dan ook graag over.

Spreekwoordelijk gezien kon ik Helvoirt nog niet eens op de kaart aanwijzen, maar de 17-jarige Vincent vindt hier zijn thuis. Hij reist al twee jaar door Europa en deze Brabantse plaats voelt voor hem als thuis. Thuiskomen van reizen naar Londen en Parijs, thuiskomen in het Brabantse landschap dat hem doet denken aan zijn geboortegrond in Zundert. Op een mooie dag in juni, de zon hoog aan de hemel, zet ik mijn eerste stappen op plekken waar de meester-schilder 4 jaar lang inspiratie opdeed. In de benen.

Voordat ik het officiële startpunt verlaat en aan de route begin, duik ik Helvoirt even in. Onder het mom van ‘nu we er toch zijn’ wandel ik naar de pastorie waar Van Goghs familie woonde en loop langs de Protestantse kerk, waar zijn vader preekte. Het gebedshuis is door Vincent meermaals vastgelegd, maar slechts twee tekeningen met deze imposante kerk erop zijn bewaard gebleven. Op de terugweg naar het startpunt hou ik even halt bij de bakker om een paar verse worstenbroodjes in te slaan, lekker voor onderweg.

Amper de eerste kilometers in de kuiten, steek ik de spoorwegovergang over en waan me bijna direct in een schilderij van Van Gogh. Hoewel het zicht op Helvoirt er in de loop der tijd een tikkeltje anders uit is gaan zien, is het zicht op de kerktoren als vanouds. Niet veel later betreed ik het landgoed van Kasteel Zwijnsbergen. Het terrein is opengesteld voor wandelaars, het kasteel is niet te bezoeken, de huidige eigenaren zijn erg op hun privacy en rust gesteld.

Genietend van diezelfde rust en de groene natuur let ik even niet goed op. Ineens zie ik nergens meer een wandelpaaltje met de Van Gogh wandelroute aanduiding. Ergens midden op het landgoed activeer ik Google Maps en typ ‘De Guldenberg’ in. Bij deze enorme horeca-uitspanning kan ik de route weer oppikken en mijn weg vervolgen. Dat is het idee, maar het terras lonkt. Even de voetjes omhoog, schaduw pakken onder een van de parasols en een verkoelend drankje drinken.

Die schaduw ontbreekt wanneer ik de Brabantse Sahara betreed, zoals de Loonse en Drunense Duinen ook wel worden genoemd. Hoewel een verfrissend briesje aan de ene kant lekker zou zijn, ben ik aan de andere kant blij dat er geen wind staat. Vermoedelijk zat het zand dan al snel in mijn mond, neus en oren. Boer, land en natuur komen na de zandvlakte samen wanneer ik het Voedselbos Het Loonse Bos passeer. In de boerderijwinkel neus ik even rond en schaf een bakje verse asperges aan. Recht van het land, lekkerder bestaan ze niet.