Van Gogh NP wandelroute Tilburg

Van Gogh – zo blijkt uit studies van artsen – had tijdens zijn leven onder andere last van impulsiviteit en stemmingswisselingen. Het is zondagochtend, de herfstzon staat strak aan de hemel. De behaaglijke zonnestralen wakkeren mijn wandellust aan. Na een snel ontbijt sta ik dan ook gehuld in wandelschoenen klaar om naar Tilburg te vertrekken. Impulsief? Misschien, maar deze wandeling lag al langer te wachten en mijn oma zou zeggen; “Je moet hooien als de zon schijnt.”

Eva Hopstaken woont in Breda, is dol op reizen en wandelen en daar schrijft ze dan ook graag over.

De beroemde kunstschilder vertoefde niet lang in de Brabantse stad, maar kreeg er wel zijn eerste tekenlessen. Waarschijnlijk de bakermat voor zijn latere ontwikkeling als schilder. Voordat mijn tienerdochter en ik aan de daadwerkelijke wandeling beginnen, struinen we even langs het raadhuis van de stad, de plek waar Van Gogh in het tekenen onderwezen werd. De Piushaven, ontstaan tijdens de hoogtijdagen van de textielindustrie van Tilburg, ontstond pas na Vincents tijd. Hoewel er nu weinig schepen varen zou dit met gemak een doek van de schilder kunnen vormen. Het werk 'Kade met Mannen die zandschuiten Lossen' zou wat ons betreft hier zeker niet misstaan.

Dan – ineens – een druppel. Het weer heeft duidelijk last van een stemmingswisseling, want amper de lekkernijen terug ingepakt is die ene druppel verandert in een heuse regenbui. Slecht weer bestaat niet, zeggen veel wandelaars, alleen slecht materiaal. Gelukkig hebben we regenkledij bij ons en zijn onze wandelschoenen bestand tegen wat water, maar leuk is anders.

De knotwilgen die we passeren en die we beiden zo typisch Van Gogh vinden, zouden nu eerder de naam treurwilg dragen. De donkere lucht zorgt voor een trieste aanblik. Anderzijds zijn werk ‘Knotwilgen’, gemaakt in 1884 kent ook maar weinig kleur, dus misschien moet het gewoon zo zijn. Op de akkers is, ondanks een opklaring, geen boer te bekennen.

We volgen beken en vennen om halt te houden bij Café Mie Pieters, een plek die sinds Vincents tijd weinig verandert lijkt – met uitzondering van de prijzen. Een drankje en een portie bitterballen later, maken we aanstalten om verder te gaan. De regenbui dacht hetzelfde. Opnieuw vallen dikke druppels op ons neer, maar we gaan door.

“Wat is het hier mooi, raar dat er niemand anders is,” aldus de 12-jarige. “Mooi zijn de Oisterwijkse vennen zeker,” beaam ik. “Dat laatste, zou dat iets met het weer te maken hebben?” Ze vat het op als een retorische vraag en antwoordt niet.