Sint-Laurentiuskerk

Geschiedenis

De Sint-Laurentiusparochie is al oud en waarschijnlijk kort na 1330 ontstaan. De voorgeschiedenis valt samen met die van de Oude Kerk aan de Kerkstraat die in 1648 in handen kwam van de Hervormden. De Katholieken konden na enkele decennia gebruikmaken van een schuurkerk, die in 1830 vervangen werd door een Waterstaatskerk aan de Hoge Ham. Deze kerk brandde in 1917 af. 

Op 21 januari 1920 werd met de bouw van de huidige Sint-Laurentiuskerk begonnen. 

Omdat de financiële middelen voor een nog te bouwen toren én schip ontbraken, heeft men aan de westkant zolang een ‘nood’-portaal gebouwd en aan die zijde ook een ‘nood’-balkon (oksaal). Op 26 september 1921 werd de kerk geconsacreerd door bisschop mgr. Hopmans.

Gebouw

Het kerkgebouw is een ontwerp van Joseph Cuypers en Pierre Cuypers junior. De stijl is expressionistische baksteenarchitectuur. De kerk is een centraalbouw die overdekt wordt door een opvallende gebogen achtkante koepel, voorzien van rode dakpannen. 

Aan drie zijden steken ondiepe transeptarmen uit. De vierde zijde omvat het veelhoekig afgesloten koor.

Tot de inventaris behoren diverse stukken uit de bouwtijd: gebeeldhouwde altaarwanden, schilderingen op de sluitmuren van koor en zijkapellen. Deze zijn gedeeltelijk vervaardigd door Joan Collette, die destijds verbonden was aan het atelier Cuypers. De gebrandschilderde ramen zijn van Max Weiss. Het orgel werd gebouwd door Wilhelm Rütter te Kevelaer en stamt uit 1882. Het is oorspronkelijk afkomstig uit het klooster van de paters benedictijnen in Venlo.