Pelter Skelter: Hippotraktor + Doodseskader + Waste

DOODSESKADER is de samensmelting van de geesten van Tim De Gieter (Amenra, Much Luv Studio) en Sigfried Burroughs (Kapitan Korsakov, Paard).

In hun 3-jarig bestaan heeft DOODSESKADER onophoudelijk de grenzen verlegd van wat het betekent om een “heavy” band te zijn. Van de met grunge doordrenkte sludge op hun EP “MMXX : Year Zero” tot de afstraffende mix van hiphop en hardcore op hun debuutalbum “Year One” en de sonische aanval van meedogenloos rappen op op zichzelf staande singles als “FLF” en “Still Haven’t Killed Myself”, ze breken los van elke vorm van categorisering.

Het duo wordt vergeleken met baanbrekers in het genre zoals Ghostemane, Show Me The Body en Ho99o9, maar ze brengen duidelijk hun eigen sonische palet op tafel.

De rode draad in dit alles zijn hun brutaal eerlijke en introspectieve teksten. Verre van een doorsnee band gebruikt DOODSESKADER hun instrumentatie als een sonische achtergrond voor de emotie en boodschap die ze proberen over te brengen; hun muziek dient als een spiegel voor het leven zelf. Soms bruut, soms breekbaar, soms opzwepend, maar altijd onverwacht.

Met hun tweede album “Year Two”, gaat DOODSESKADER nog een stapje verder. Van het zijdezachte “Pastel Prison” tot het absolute bloedbad van “The Sheer Horror Of The Human Condition” is deze plaat een bewijs van zowel hun creativiteit als hun wil om hun stempel op deze wereld te drukken. Het is een trip in elke zin van het woord, met nog meer genres zoals R&B, techno, hardcore punk en stemmige ballads die doen denken aan de jaren ’90, allemaal naadloos gemengd in hun muzikale vocabulaire en zorgend voor een sonische reis zoals je nog nooit eerder hebt gehoord.

Waar het duo op hun vorige plaat “Year One” worstelde met hun innerlijke demonen uit heden en verleden, is “Year Two” een onmiskenbaar bewijs van vooruitgang; niet alleen introspectief, maar ook muzikaal. De Gieter en Burroughs klinken ronduit bloeddorstig, klaar om het op te nemen tegen iedereen die hen in de weg staat. Tracks als “Bone Pipe” of “I Ask With My Mouth, I’ll Take With My Fist” schetsen een levendig beeld van de wil van de band om hun eigen pad door deze wereld uit te stippelen, terwijl ze tegelijkertijd langzaam in het reine komen met hun verleden op tracks als “Peine” of “People Have Poisoned My Mind To A Point Where I Can No Longer Function”. Met “Year Two” is de belofte van DOODSESKADER ontegenzeggelijk ingelost: het is een complete afbraak van genres en grenzen, een sonische sloopkogel gehanteerd door twee mensen die proberen beter te worden.

Live bewijst DOODSESKADER een absolute must see te zijn, wat zich vertaalt in hun uitverkochte AB-release en een keur aan shows door heel Europa, waar ze spelen met acts als Brutus en Amenra en op de podia van festivals als Hellfest (FR), Mystic Fest (PL), Lokerse Feesten (BE), Fluff Fest (CZ) en nog veel meer.

Oorspronkelijk was HIPPOTRAKTOR een driekoppige instrumentale groep bestaande uit de Mechelse producer, songwriter en gitarist Chiaran Verheyden, bassist Jakob Fiszer en Lander De Nyn op drums. In 2021 vond Hippotraktor eindelijk zijn draai met de permanente introductie van gitarist/zanger Sander Rom (L’Itch) en percussionist/zanger Stefan De Graef (Psychonaut). De combinatie van Chiarans impressionistische songschrijfambities en Stefans krachtige, verhalende teksten bleek een gouden combinatie op het debuutalbum van de band, ‘Meridian’, dat de ongelijksoortige instrumentale composities van de band meesterlijk transformeerde tot een enkelvoudig, stuwend werk van sonische fictie.

‘Stasis’ bestaat uit zeven composities die zijn geschreven met de volledige creatieve kracht van het vijftal in gedachten. Het resultaat hiervan is een uitbundig, dynamisch complex geluid en een gelaagde structuur die veel groter is dan de som der delen. Opererend op het kruispunt van Meshuggah’s meedogenloze, polyritmische gebeuk en Gojira’s kolossale atmosferische gewicht, heeft Hippotraktor hun toch al onderscheidende geluid uitgebreid met De Graef’s vocalen die een intrigerende nieuwe toewijding aan het vertellen van muzikale verhalen met zich meebrengen.

Lead single ‘Silver Tongue’ is een melodisch rijke compositie die ‘soaring close’ harmonieën en glinsterend gitaarwerk combineert met slijpende, post-metal ‘dirge’ (treurzang) en gutturaal gehuil als de naamloze hoofdpersoon van het album de naïeve dubbelhartigheid van het leven dat hij leefde wordt getoond en hoe gemakkelijk hij op een dwaalspoor werd gebracht door de Silver Tongues, degenen die een egoïstische, amorele visie op de wereld propageren. De meeslepende one-take performance video die bij de single hoort, dient als een viscerale herinnering aan de formidabele lichamelijkheid van de band die, in combinatie met hun nieuwe compositorische bekwaamheid, Hippotraktor en ‘Stasis’ tot een kracht maakt om rekening mee te houden.

“Stasis vertelt een verhaal over de menselijke natuur,” legt leadzanger Stefan De Graef uit over het verhaal van het album. “Terwijl de hoofdpersoon een nieuwe wereld betreedt waarin hij voor het eerst wordt geconfronteerd met andere mensen, maakt hij kennis met hun gewoonten en ethiek en ontdekt hij vrijgevigheid en empathie, maar ook hebzucht, jaloezie en haat.” In plaats van chronologisch, ontvouwt het verhaal zich in retrospectie als onze hoofdpersoon terugkijkt op zijn leven tussen zijn verwanten, zijn strijd met goed en kwaad, en zijn gevecht tegen de stasis van een leven puur gebaseerd op eigenbelang.

Genoemd naar het Grieks voor ‘stilstand’, laat ‘Stasis’ Hippotraktor allesbehalve stilstaan. Deze vijf hechte vrienden brengen ingewikkelde melodieën en uitdijende riffs in kaart die laten zien hoe de mensheid volwassen is geworden in een chaotische wereld van eigen makelij. Stasis’ onthult op behendige wijze tedere waarheden en verhult tegelijkertijd de gewelddadige grootsheid in de kern. Het is een passende soundtrack voor het leven in een wereld die naar stilstand snelt.

Finalist 2024 van Humo’s Rock Rally WASTE maakt lawaai. Véél lawaai. De band staat voor een metaforische kreet van destructiviteit en melancholie. WASTE combineert experimentele noise met donkere post-punk. Dit resulteert in stevige cocktail van manische vocaluitbarstingen, pompende drums en gierende gitaarlijnen. WASTE moét je live zien. Hun liveshows barsten van energie. Wees alvast gewaarschuwd, want deze band zal uw podium – soms bijna letterlijk – slopen en het publiek meeslepen in onstuimige moshpits.